Kraina

Jak odróżnić miłość od kochania? Czy to w ogóle możliwe? Czym tak naprawdę jest pożądanie i czy będzie mi dane poczuć je kiedyś? Dlaczego ta gwiazda świeci mocniej od tamtej? Czy będę żyć wiecznie?

Mia rozmyślała leżąc na łące, z głową uniesioną ku górze. Na niebie odbywał się niezwykły spektakl. Gwiazdy tańczyły w blasku słońca. Były ich miliony. Wiatr nucił jej ulubioną melodię, a zapach kwiatów unoszący się w powietrzu, przypominał czasy dzieciństwa. Znów tam była, pośród zielonych wzgórz. Była sama, ale nie brakowało jej innych ludzi. Zmęczona ziemskim życiem, ciągłymi problemami uciekała do swojej tajemnej krainy niemal każdej nocy. Potrzebowała odetchnąć, poczuć muzykę, dotknąć światła, leżeć na mokrej trawie i patrzeć, po prostu patrzeć w niebo. To miejsce wydawało się być zupełnie inne od świata, w którym żyła, od świata, który znała. Tylko tutaj ożywały wspomnienia. Krążyły dookoła, jakby nigdy nie przeminęły, jakby czas stracił swoją moc. Tutaj mogła latać niczym ptak, oddychać pod wodą niczym ryba, komunikować się ze wszystkimi mieszkańcami krainy za pomocą myśli. Słowa były zbędne, kompletnie niepotrzebne. Uwielbiała towarzystwo waleni. Rozmawiała z nimi całymi godzinami. Były mądre i znały pradawne opowieści. Rozumiała mowę nie tylko zwierząt i roślin, ale także wody, wiatru, deszczu i słońca. W zielonej krainie horyzont nie istniał. Niebo zlewało się z oceanem, zacierając nieistniejącą granicę. Noc i dzień tworzyły jedność. Pląsały nieustannie razem, niczym para kochanków trzymających się za ręce. Kosmos nie był niczym odległym, to część tego świata. Czasami ziemia kończyła się pod nogami, by dać szansę zbłąkanej gwieździe na odnalezienie drogi do domu. Tylko tutaj Mia czuła się wolna. Tylko tutaj wszystko było możliwe. Tylko tutaj grała muzyka. Tylko tutaj jej myśli były naturalne i urocze, a czas zacierał się wraz z nieistniejącym horyzontem. Tylko tutaj mogła być sobą i była.