Interferencja

Interferencja to nakładanie się na siebie co najmniej dwóch fal, czego efektem jest powstanie w przestrzeni nowego rozkładu fal — trwałego, bądź zmiennego w czasie.Kiedy byłam nastolatką wierzyłam w istnienie nadprzyrodzonych mocy. Czułam, że ludzie, których spotykamy na swojej drodze nie są przypadkowi. Wierzyłam też w istnienie dobrych Aniołów. Z czasem zrozumiałam, że są także te złe. Mama mówiła "przestań chodzić z głową w chmurach, lekcje czekają", ale ja nigdy nie słuchałam. Od kiedy pamiętam, podążałam własnymi ścieżkami, a lekcje, no cóż, same się robiły. Teraz jestem troszkę starsza, wyrosłam z bajek i Świętego Mikołaja, ale nie wyrosłam z Aniołów. Nigdy też nie przestałam wierzyć w nadprzyrodzone moce. Różnica pomiędzy myśleniem dwunastolatki, a dojrzałym umysłem jest taka; jako nastolatka czułam, że owe moce unoszą się gdzieś w kosmosie, kryją się w spienionej wodzie wyrzucanej na brzeg, ujawniają się wraz z ogniem. Dziś wiem, że mieszkają nie tylko tam. Są w Nas. Wszyscy je posiadamy, tak samo jak posiadamy niezwykłe talenty. Jednym z moich ulubionych talentów jest "Interferencja". Odczuwam ją nieustannie, w każdej dziedzinie życia, każdego dnia i o każdej porze. Był czas kiedy jej obecność przeszkadzała moim najbliższym. Chcieli ją stłamsić, zniszczyć, wygonić na wieki. Na szczęście udało mi się przetrwać, zachowując tę unikatową cechę, nie odtrącając daru, jakim mnie obdarzono. Bycie sobą wcale nie jest takie proste. To popularny, powszechnie znany slogan, ale ludzie, wśród których żyjemy na codzień wcale nie chcą widzieć "wyjątków". Odmieńcy burzą prosty, uporządkowany obraz. To nie los wystawia nas na próby, lecz oni. Wiem, że ciężko sobie wyobrazić o czym mówię. Przywołałam słowo "interferencja", gdyż wydaje mi się ono jedynym słusznym, jedynym, które w sposób prawdziwy odzwierciedla stan mojego umysłu i mojej skromnej egzystencji. Nic innego nie jest tak bliskie prawdy, a czyż nie o prawdę w tym wszystkim chodzi?