MIA DOCCI 

Dzisiejszy dzień spędziłam w towarzystwie dwóch mężczyzn... nieznajomego mieszkańca mojego podwórza oraz reżysera i operatora kamery Michaela Grzyba. Właśnie powstaje niezwykły dokument o bezdomnym, który przypadkiem okazał się być prekursorem punk rocka w Polsce w latach 70 (wyczuwam artystów na kilometr).Nie udało nam się uzyskać odpowiedzi na pytania "co w jego życiu poszło nie tak..., dlaczego wylądował na ulicy?". Nawet nie chciałam o to pytać. Gary, a w zasadzie Adam Ochowiak, bo tak brzmi jego prawdziwe imię, jest bez wątpienia niezwykłym człowiekiem. Ma w sobie magię, charyzmę, a w oczach wrażliwość, której nie sposób opisać słowami. Kiedy stanął przed kamerą w swojej czarnej, wełnianej czapie, z kubkiem ulubionej kawy w dłoni i papierosem, zrozumiałam, że stoi przed nami najprawdziwszy artysta. Zachowywał się bardzo profesjonalnie. Wiedział kiedy zrobić pauzę, jak stanąć... gestykulował jak najprawdziwszy mówca i dobierał słowa w sposób staranny i prosty. Pojawiały się momenty, w których odpływał... przenosił jaźń do innej czasoprzestrzeni, z której ciężko było go sprowadzić na ziemię... Był sobą, nie udawał, nie popisywał się, nie kreował sztucznego wizerunku... On po prostu ukazywał tego drugiego siebie... Adasia sprzed lat...Był w swoim żywiole, a my byliśmy w lekkim szoku. Muzyk, malarz, twórca... bezdomny z mojego podwórza...Gary to postać jakby z innego wymiaru. Jego opowieści, fantazje, wspomnienia... wszystko wymieszane ze sobą bez ładu i składu... Nie wiesz co zdarzyło się naprawdę, a co narodziło się w jego skomplikowanym umyśle. Jedna z opowiedzianych historii zmroziła mi krew w żyłach... Śmierć syna, przyjaciela... dużo smutku, żalu i cierpienia... Może to jeden z powodów?Nie będę pisać o słowach, którymi podzielił się z nami. Chcę żebyście sami usłyszeli Garego... Żeby każdy z was mógł posłuchać, co ma do powiedzenia człowiek mieszkający na moim podwórzu... Dokument ukaże się za kilka dni na moim blogu. Będzie to obraz człowieka, który albo umarł za życia, albo narodził się z długiej śpiączki zwanej życiem... -tego jeszcze nie wiem.

Życie pełne jest niespodzianek i zrządzeń losu. Patrzysz na człowieka grzebiącego w śmietniku nie wiedząc, że kiedyś wielbiły go tłumy. Mijasz go każdego dnia, a w zasadzie omijasz... brzydząc się jego ubrudzonych butów... Pomyliłam się... Nazwałam go posągiem... zimną, tłumiącą uczucia marmurową rzeźbą... ale Gary jest żywy i ma w sobie magię, jakiej nie spotyka się na co dzień. Jest chorym człowiekiem. Wydaje się, że ma schizofrenię, ale ma też duszę artysty i jego wizja świata jest niczym bezcenne, unikatowe dzieło. Chciałabym mu pomóc! Szczerze! Chciałabym aby nie musiał prosić o drobne na kawę czy fajki. Jedyne co mogę zrobić, to założyć mu pseudo konto w sklepie na dole i opłacać codzienną kawę, bez której nie może żyć... Gary Hell poznać Ciebie to dla mnie prawdziwy zaszczyt!

Mia